در کتاب «دایرهالمعارف شیطان» که یک فرهنگ طنزآمیز به قلم امبروز پیرس است، ذیل مدخل پزشک آمده: «مرد محترمی که از بیماری مردمان ارتزاق میکند و از فرط سلامتی میمیرد.» از این شوخی که بگذریم، به سخنی از کورت ونهگات، نویسنده پستمدرن آمریکایی میرسیم: «ما نویسندگان آدمهایی هستیم که به طرز مشکوکی از بیماریهای خودمان ارتزاق میکنیم.» مقصود او بیماریهای روانی و تنگناهایی است که نویسندگان عمداً خود را در معرض آن قرار میدهند. این مطمئنترین راه برای رسیدن به مضامین ناب ادبی است. وقتی این دو نقل قول را در کنار هم قرار میدهیم، میتوانیم نتیجه بگیریم که از میان پزشکان قاعدتاً باید نویسندگان درجه اولی بیرون بیایند. در عمل هم همینطور بوده است.
آنتوان چخوف نویسنده شهیر روس، هنوز هم پس از یک قرن بر قله داستان کوتاه ادبیات جهان جای دارد. لویی فردیناند سلین، نویسنده فرانسوی، نابغهای بیهمتا در ادبیات جهان است. او خودش را بالاتر از کافکا، جویس، میلر و خیلیهای دیگر میدانست و کم نیستند منتقدانی که بر این عقیده صحه میگذارند.
به دنبال خدا نگرد
خدا در بیابان های خالی از انسان نیست
خدا در جاده های تنهای بی انتها نیست
به دنبالش نگرد
.
.
.
به دلیل تجاوز اعراب به ایران و به کارگیری زبان عربی درایران ، شوربختانه سالیان سال است کلمه های عربی وارد زبان پارسی شده است و گویش درست زبان پارسی به دست فراموشی سپرده شده است .
استکان / سماور/ قوری / کتری/ اسکناس / کالسکه/ پامادور( به معنی گوجه در گیلان و آذربایجان) / بلشویسم/چرتکه /درشکه /
این کلمات در روزگار قاجار وارد فارسی شد . البته سماور وارد همه ی زبانهای جهان شده است . نه تنها زبان فارسی.
شخصی از بایزید پرسید: اسم اعظم کدام است. گفت: تو اسم اصغر را به من بنمای تا من اسم اعظم به تو نمایم.