شاید من آدم نباشم...

دنیا واسم عجیب شده...  

( حرف از همچی توش هست. از عشق، وفا، مهر، دوستی، صمیمیت و هزارتا چیزای جالب و گوشنواز دیگه. 

اما چرا این همه بدی به وجود میاد. دروغ، ریا، مکر، نارفیقی، بی وفایی و ... .  )

یه مقدمه آماتوری نوشتم واسه اثبات یه مطلب از نظر خودم.  

البته قبلش یه حکایت کوتاه تعریف میکنم. 

تاریخ ادیان رو می خوندم. داستان حضرت نوح جالب بود. اما با دنیایی سوال. 

خداوند به نوح دستور میدهد از هر جفتی بهترین ها و لایق ترین ها را جدا کرده و در کشتی که ساخته قرار دهد. بهترینهایی که فقط آنها باید زنده بمانند تا زمین از شر و ناپاکی در امان ماند. 

این از حکایت. 

سوال:  

1_ مگر نه اینکه خوبها فقط ماندند و نوح حتی از پسر خود گذشت تا زمین عاری و بدور از نفاق و بدی شود؟  

___ پس چرا نشد؟   

2_ جای خواندم گفتند: چون ذات انسان اینگونه است و شیطان می تواند در او رسوخ کند! 

___ پس مگر خداوند انسان یا موجودی را که آفریده بود نمیشناخت که به پیامبرش حکم چنین عملی را داد؟ 

نمیدانم یا من " پسر نوح " شدم یا نوح آن پیام آور حق مدار " او " نبود.  

اما یک حسی دارم. احتمالا " آدم " نیستم.