شعر "درخت" ___ از سیاوش کسرایی

 

تو قامت بلند تمنایی ای درخت

همواره خفته است

در آغوشت آسمان

بالایی ای درخت !

دستت پر از ستاره و جانت پر از بهار

زیبایی ای درخت !

وقتی که بادها

در برگ های درهم تو لانه می کنند

وقتی که بادها

گیسوی سبزفام تو را شانه می کنند

غوغایی ای درخت !

وقتی که چنگ وحشی باران گشوده است

در بزم سرد او

خنیاگرغمین خوش آوایی ای درخت !

در زیر پای تو، اینجا شب است و شب زدگانی که چشمشان، صبحی ندیده است

تو، روز را کجا ؟!

خورشید را کجا ؟!

در دشت دیده غرق تماشایی ای درخت !

چون با هزار رشته تو با جان خاکیان، پیوند می کنی

پروا مکن ز رعد !

پروا مکن ز برق، که بر جایی ای درخت !

سر بر کش ای رمیده که

همچون امید ما

با مایی و یگانه و تنهایی ای درخت ! 

شعر از : سیاوش کسرایی