خلیل جوادی (2)

غزلی از مجموعه ی" خیابان خوابها"

مویی که  تـــاب خـورده  به زیـر  کـلاه کج

گویی که عقرب است،نه مو،آن سیاه کج

تنهــــا نرو ، خیـــــال مــرا  بـــا خودت ببر

تـا بر تــــو  هیچکس  نکند  یک نگـاه کج

آوازه ی  نگــــاه  تــو  بــالا گـرفته  است

ابروی  تــوست  مرجع تقلــید  مـــاه کج

هر کس  که  رد پـای  نگاه  تـرا  گـرفت

ابروی تـــو  کشید دلـش را  بـه راه کج

دریــاچه ی  نگـاه تو  چون موج می زند

می روید ازکرانه ی چشمت گیــاه کج